|
یا رب از عرفــان مـرا پیمانــه ای سرشـار ده |
چشـم بینــا، جان آگـــاه و دل بیــدار ده |
|
هــر سر مــوی حواس من به راهـی می رود |
ایـن پـریشان سیــر را در بزم وحدت بار ده |
|
در دل تنگـــم ز داغ عشق، شمعــی بــرفروز |
خانـــه تن را چـــراغی از دل بیـــدار ده |
|
نشئــه پـا در رکـــاب مــی، نـدارد اعتبـــار |
مستــی دنبــاله داری همچــو چشم یار ده |
|
بـر نمــی آید به حفظ جـام، دست رعشـه دار |
قـوت بــازوی توفیـقـــی مــرا در کار ده |
|
مدتــی گفتــار بی کـردارکــردی مـرحمت |
روزگـاری هم به مـن کردار بـی گفتـار ده |
|
چندچون مرکز گره باشد کسی در یک مقام؟ |
پایی از آهن به این سرگشته چون پرگار ده |
|
شیــوه ارباب همت نیــست جــودِ نـاتمــام |
رخصـت دیـــدار دادی طاقت دیــدار ده |
|
بیــش از مپسنـــد صـــائب را به زندانِ خرد |
از بیــابان ملک و تخت از دامــن کهسار ده صائب تبریزی |